"Εκ μέρους των οικογενειών που έχουμε καταφέρει να γίνει μια ομοσπονδία ώστε να είναι πιο μαζικό το κίνημα, έχω παρακολουθήσει και άλλη φορά και συμμετάσχει στο Καραβάνι…(φτάσαμε μέχρι την Αδριανούπολη της Τουρκίας!)
Νομίζω είναι κάτι πολύ σημαντικό αυτό.
Σκέπτομαι ότι πριν από το 1993, κάποιοι ευαίσθητοι και φωτισμένοι ψυχίατροι μεταξύ των οποίων ο κος Μαδιανός, η κα Οικονόμου και άλλοι προσπάθησαν ακολουθώντας το ρεύμα που υπήρχε στην Ευρώπη να αλλάξουν κάποια πράγματα στο τοπίο της ψυχιατρικής. Και πράγματι έχουν γίνει προσπάθειες και έχουν αλλάξει πράγματα. Δεν είμαστε στην κατάσταση της δεκαετίας του 1980.
Το σημαντικό είναι από το 1993 και μετά που ιδρύθηκε ο πρώτος σύλλογος οικογενειών τώρα υπάρχουν πολλοί σύλλογοι οικογενειών, υπάρχει ένα κίνημα από τα αδέρφια, που είναι παράλληλο, από τους ίδιους τους ανθρώπους που έχουν βιώσει το ζήτημα της ψυχικής ασθένειας.
Μέχρι το 1993, γενικώς αποφάσιζαν άλλοι για εμάς και χωρίς εμάς. Τώρα διεκδικούμε μια θέση στο τραπέζι. Να μην αποφασίζουν ερήμην μας.
Εύχομαι με αυτήν την προσπάθεια και με όλες που γίνονται, με τις όποιες δυνάμεις διαθέτουμε να μεταφέρουμε κάποια μηνύματα, λίγο να διαταράσσουν τα υπουργικά «κάστρα», να ευαισθητοποιήσουμε και ίσως να διαπαιδαγωγήσουμε. Αυτό που είπε ο κύριος Τσιπάς ότι ο γονιός δεν θέλει να βλέπονται στο βιβλιάριο γραμμένα (ψυχιατρικά) φάρμακα και προτιμά να τα πληρώνει από την τσέπη του, δεν είναι τυχαίο γιατί ξέρει ότι ζει σε μια κοινωνία άξενη.
Νομίζω είναι κάτι πολύ σημαντικό αυτό.
Σκέπτομαι ότι πριν από το 1993, κάποιοι ευαίσθητοι και φωτισμένοι ψυχίατροι μεταξύ των οποίων ο κος Μαδιανός, η κα Οικονόμου και άλλοι προσπάθησαν ακολουθώντας το ρεύμα που υπήρχε στην Ευρώπη να αλλάξουν κάποια πράγματα στο τοπίο της ψυχιατρικής. Και πράγματι έχουν γίνει προσπάθειες και έχουν αλλάξει πράγματα. Δεν είμαστε στην κατάσταση της δεκαετίας του 1980.
Το σημαντικό είναι από το 1993 και μετά που ιδρύθηκε ο πρώτος σύλλογος οικογενειών τώρα υπάρχουν πολλοί σύλλογοι οικογενειών, υπάρχει ένα κίνημα από τα αδέρφια, που είναι παράλληλο, από τους ίδιους τους ανθρώπους που έχουν βιώσει το ζήτημα της ψυχικής ασθένειας.
Μέχρι το 1993, γενικώς αποφάσιζαν άλλοι για εμάς και χωρίς εμάς. Τώρα διεκδικούμε μια θέση στο τραπέζι. Να μην αποφασίζουν ερήμην μας.
Εύχομαι με αυτήν την προσπάθεια και με όλες που γίνονται, με τις όποιες δυνάμεις διαθέτουμε να μεταφέρουμε κάποια μηνύματα, λίγο να διαταράσσουν τα υπουργικά «κάστρα», να ευαισθητοποιήσουμε και ίσως να διαπαιδαγωγήσουμε. Αυτό που είπε ο κύριος Τσιπάς ότι ο γονιός δεν θέλει να βλέπονται στο βιβλιάριο γραμμένα (ψυχιατρικά) φάρμακα και προτιμά να τα πληρώνει από την τσέπη του, δεν είναι τυχαίο γιατί ξέρει ότι ζει σε μια κοινωνία άξενη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου