Η καθυστέρηση της διάγνωσης και αντιμετώπισης οδηγεί τους πάσχοντες στην περιθωριοποίηση

Με τους πιο μέτριους υπολογισμούς στη χώρα μας 200.000 άνθρωποι υποφέρουν από μια σοβαρή ψυχική νόσο.
Λόγω της έλλειψης ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, της έλλειψης κατάλληλου δικτύου υπηρεσιών, των έντονων προκαταλήψεων και του στιγματισμού που συνοδεύουν την ψυχική νόσο το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται έγκαιρα, αν και τα τελευταία χρόνια υπάρχει σημαντική πρόοδος στον τομέα. Η καθυστέρηση της διάγνωσης και αντιμετώπισης οδηγεί τους πάσχοντες στην περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Επιπροσθέτως, οι οικογένειες εγκλωβίζονται στο ρόλο του «παράλληλου ασθενή» γιατί χωρίς υποστήριξη ηθική καθώς και οικονομική βιώνουν απομονωμένες την επιβάρυνση της ψυχικής ασθένειας.
Οι ανάγκες των οικογενειών, παρά το γεγονός ότι είναι ανεπισήμως γνωστές από χρόνια σήμερα έχουν γίνει πιο συγκεκριμένες από Ευρωπαϊκές έρευνες σύμφωνα με τις οποίες:

1) Τα άτομα με σοβαρή ψυχική νόσο ζουν με την οικογένειά τους σε ποσοστό 21-84%, κυμαινόμενο ανά χώρα.
2) Οι φροντιστές τους είναι κυρίως γονείς ηλικίας 51-70 ετών, με το 70% να είναι μητέρες (σχέδιο 1).
3) Ο χρόνος της φροντίδας κυμαίνεται από 55-61 ώρες εβδομαδιαίως.
4) Το ½ δε των Ευρωπαίων πολιτών δηλώνουν ότι η οικονομική επιβάρυνση είναι πολύ μεγάλη για να μπορούν να την αντιμετωπίσουν.

Επειδή οι κοινωνίες δεν οπισθοδρομούν θεωρούμε κατ’ αρχήν ότι η από-ιδρυματοποίηση αποτελεί μονόδρομο.

Εκπροσωπώντας τις οικογένειες που βιώνουν την ψυχική νόσο σε ένα συγγενή τους ζητούμε:

1) Τη συνεχή προσπάθεια για καταπολέμηση της άγνοιας που οδηγεί στις προκαταλήψεις και το στιγματισμό πασχόντων και οικογενειών.

2) Στην ανάπτυξη Δικτύου Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας κοντά στον τόπο κατοικίας των πολιτών, που θα εξασφαλίζει έγκαιρη διάγνωση και θεραπευτική αντιμετώπιση με σύγχρονους τρόπους, υποστήριξη και ψυχο-εκπαίδευση πασχόντων και οικογενειών, αντιμετώπιση των κρίσεων με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

3) Κατ’ οίκον παρέμβαση και πρακτική βοήθεια για την οικογένεια, όπως και ευκαιρίες για ένα διάλειμμα για τους φροντιστές.

4) Οικονομική υποστήριξη ώστε να καλύπτεται το κόστος της θεραπείας και της καθημερινότητας.

5) Δυνατότητες για εκπαίδευση και επαγγελματική απασχόληση των πασχόντων, βασικό μέσο για την αυτοεκτίμηση και την κοινωνική τους ένταξη.

6) Πρόβλεψη για όταν οι γονείς θα έχουν φύγει από τη ζωή.

Εκ μέρους της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία καλούμε τις οικογένειες να σταματήσουν να επενδύουν «στη Σιωπή» αλλά να επενδύσουν «σε Δράση» ώστε να αφυπνιστεί η πολιτεία να δείξει ουσιαστικό ενδιαφέρον.

Η Πρόεδρος

Δρ. Αλεξάνδρα Ασκούνη-Στρούμπου

Η Γενική Γραμματέας

Ελένη-Νίκη Νομίδου